hart-denken

  • Home
  • Blog
    • Mild zijn voor jezelf, juist nu!
  • Over mij
    • Referenties
  • Waarom Hart-denken?
  • Aanbod
    • Incompany
    • Trainingen
    • Gratis challenge “een gezonde en liefdevolle relatie met jezelf”
    • Voor jou! gratis
  • Contact
  • Algemene voorwaarden

apr 28 2020

Geven en nemen

Zorg goed voor elkaar wordt er nu dagelijks gezegd in deze tijd waar Corona ons leven grotendeels bepaald. Maar staat iedereen hier voor open?                                                                                

Nemen

Zorg goed voor elkaar wordt er nu dagelijks gezegd in deze tijd waar Corona ons leven grotendeels bepaald. Maar staat iedereen hier voor open? We zijn niet gewend om te nemen of te ontvangen. Als we geven voelen we ons veiliger, we zijn dan van niemand afhankelijk. We hoeven niets terug te doen, ons niet schuldig te voelen. Maar dit is ook niet de strekking van nemen. Nemen betekent dat je je openstelt voor de hulp van anderen. Hier hoef je niet automatisch is voor terug te geven. Denk maar eens aan hoe jij je voelt als je iemand iets geeft en ziet dat dit  waardevol is voor die persoon. Wat doet het met jou als het in dankbaarheid wordt ontvangen? Juist, dan voel je je geweldig! Verwacht jij er dan direct een dienst voor terug? Ik denk het niet. Toch is het voor veel mensen lastig om hulp te vragen of te aanvaarden, ze willen niemand tot “last” zijn.

Sterke vrouw

Ik was jarenlang alleen maar aan het geven, al zag ik dit zelf niet zo. Ik voelde me groot, sterk, onafhankelijk. En zo werd ik ook gezien door mijn omgeving en de buitenwereld. Een sterke vrouw die alles zelf kon, zo sterk dat mensen me zelfs niet durfden te benaderen om hulp aan te bieden. Ik kreeg vaak te horen dat ik zakelijk was en afstandelijk, dat snapte ik niet. Hoezo afstandelijk? Ik was er toch voor iedereen, ik nam ze alles uit handen, regelde alles en hielp daar waar ik kon. Ik vroeg er nooit wat voor terug…. Er werd mij gezegd probeer eens te ontvangen…  Maar ik wilde niet afhankelijk zijn, dus sloot ik me af voor hulp van anderen en deed ik alles, hoe lastig ook, alleen. Dit zorgde voor onbalans en uiteindelijk, ongemerkt, heel veel stress.

Levenslessen

En toen werd ik ziek en kon ik niets meer alleen…. Ik moest toen wel nemen en ik kon er niks voor teruggeven alleen maar dankbaarheid. Juist die dankbaarheid bleek genoeg voor mijn gevers. Zij deden alles uit liefde, waren blij dat ik de hulpvraag kon stellen en (eindelijk) openstond voor hun hulp. Hierdoor ontstond er een balans in de relatie tussen mijn gevers en mij. Balans in het geven en nemen.

“Als geven en nemen een natuurlijk proces wordt dan pas is er een balans en zul je groeien als persoon.”

Persoonlijke groei

Als persoon maakte ik vanaf dat moment een enorme groei door. Het woord “sterk” kreeg voor mij een totaal nieuwe betekenis. Een sterk persoon is niet iemand die alles zelf kan en alles alleen doet. Een sterk persoon is iemand die juist ook open staat voor de hulp van anderen, die zich kwetsbaar kan opstellen. Die kan geven maar ook kan nemen, zonder zich daar schuldig over te vullen. Juist nu in deze tijd waarin nog niets zeker is, niet hoelang alles gaat duren, niet of en wanneer er een vaccin zal zijn etc. Juist nu is het belangrijk om te kunnen groeien als persoon en te werken aan je balans om zo minder stress te ervaren en goed voor jezelf te zorgen.

Nu jij!

En nu jij! Ben jij een echte gever of kun je ook nemen? Hoe krijg jij de balans tussen geven en nemen? Wil jij groeien als persoon?

Ik heb een aantal eenvoudige oefeningen voor je die je makkelijk kunt inpassen in jouw leven.

Vraag ze hier aan!

 

Written by Karin van Keimpema · Categorized: burn-out, Compassie, corona, Mindfulness, persoonlijke ontwikkeling, Uncategorized

apr 07 2020

Mild zijn voor jezelf, juist nu!

love yourself

Rust

Daar zit ik dan, achter mijn laptop met de camera en microfoon aan, klaar om mijn cliënt te ontvangen in mijn “online” praktijkruimte. Het rustgevende beeld van het strand op de achtergrond. Zodra mijn cliënt “binnen” is valt het prachtige uitzicht haar direct op. ” Wat een verschil met mijn uitzicht, ik word hier direct rustig van” is het eerste wat zij zegt.

Energie en balans

Ik kan via haar camera een glimp opvangen van haar omgeving. Zij zit in een hoekje van de kamer, ingeklemd tussen twee kasten om maar een beetje privacy te creëeren. Wat erg lastig is als je met vier personen leeft op 60 m2. Twee kleine kinderen die continu haar aandacht vragen en een partner die thuiswerkt aan de keukentafel. Drie hoog midden in de stad en geen balkon.

Voortdurend is zij bezig met regelen en schipperen, kinderen bezighouden, partner ontzien, zoveel mogelijk rust bewaren en proberen tevergeefs een structuur aan te brengen in de dag. Het kost haar enorm veel energie, energie die zij niet heeft en juist samen met mij aan het opbouwen is. Energie en balans zijn zo ontzettend belangrijk voor haar, na de heftige tijd die zij achter de rug heeft.

Me-time

In eerdere sessies zijn we, in alle rust, aan de slag gegaan met het opbouwen van haar belastbaarheid. En nu is het zaak dat wat we zo zorgvuldig hebben opgebouwd te bewaken. Maar hoe doe je dat?

Een mindful wandeling deed haar altijd goed. Maar ze durft nu niet naar buiten met haar kinderen. De stad is nog steeds druk, zeker bij mooi weer en niet iedereen neemt de adviezen van de RIVM even nauw. En toch is het belangrijk om haar angst niet alles te laten overheersen. Een frisse neus halen, zelf de adviezen in acht nemen is voor haar en haar kinderen ook belangrijk. Evenals tijd voor zichzelf inplannen, me-time, al is het maar een halfuurtje. Even wat rust vinden, een meditatieoefening kunnen doen, een boek lezen, even de gedachten los kunnen laten. Zich los kunnen maken van de zorgen en het zorgen.

Structuur

Wij maken samen een schema met tijd voor haar zelf. Zij neemt zich voor haar hier aan te houden. Ik zorg voor de invulling van deze me-time door oefeningen, meditaties, video’s en audio opnames te sturen. We plannen een nieuwe afspraak in, niet zoals gebruikelijk over twee weken, maar binnen een week. Zodat ze in iedergeval kan uitkijken naar een moment en alle aandacht voor zichzelf, samen met mij!

Ben jij ook zo goed in zorgen voor alles en iedereen behalve voor jezelf? Meld je dan nu aan voor de gratis challenge ” een gezonde en liefdevolle relatie met jezelf” ” . Dan gaan we samen aan de slag om te zorgen dat ook jij milder en liefdevoller wordt naar jezelf.

Want pas als je goed voor jezelf kan zorgen kun je dat ook voor een ander

 

Written by Karin van Keimpema · Categorized: challenge, Compassie, corona, Kanker, loslaten, Mindfulness, Uncategorized · Tagged: #challenge, #compassie, #mindfulness

mrt 18 2020

Déjà vu….

Samen, Aarde, De Mens, Boord, School, Leren

Op het moment word ik 6 jaar teruggeworpen in de tijd. Een tijd die voor mij vergelijkbaar is met het moment waarin we allemaal nu leven. Een tijd van ongeloof, angst, chaos en extremen.

Déjà vu

Ik zie de reacties dicht om mij heen en wereldwijd op het Coronavirus, ik zie de onzekerheid bij de mensen, voel de angst en zie ook het doorslaan in extremen zoals bijvoorbeeld het hamsteren. En steeds meer voelt dit voor mij als een déjà vu. Nee ik heb gelukkig nooit eerder te maken gehad met Corona maar toch voelt dit voor mij persoonlijk als een enorme herkenning. Zes jaar geleden kreeg ik namelijk de diagnose kanker….

 Ongeloof en angst

Toen ik in januari 2014 in het ziekenhuis de mededeling kreeg: “Ik heb geen goed bericht, je hebt kanker”. Toen kwamen al deze gevoelens bij naar boven, ongeloof, angst en paniek. Dit kan niet was mijn eerste reactie, ze hebben vast niet goed gekeken. Vervolgens de woede waarom ik? En daarna de angst en de onzekerheid. Angst voor wat komen gaat, angst voor de dood. Onzeker over hoe nu verder, maar ook hoe vertel ik dit in godsnaam aan mijn kinderen?

Quarantaine

Vervolgens de behandelingen en vooral de periode van chemotherapie waarbij ik min of meer in quarantaine zat. Het gevoel van eenzaamheid, ook al deed iedereen nog zo goed zijn best om me te helpen. Niet in grote groepen mocht komen, snotterende en hoesten mensen moest mijden. Alles thuis veelvuldig moest ontsmetten en veelvuldig mijn handen moest wassen. Het heeft zoveel overlap en herkenning maar nu niet alleen voor mij maar voor iedereen.

Doorslaan

En tot slot het doorslaan in extremen: als ik maar heel gezond eet dan gebeurt dit mij niet, geen suiker, geen vetten, geen koolhydraten alleen maar biologisch. Continu internet afspeuren naar de beste middeltjes sappen, pillen, kruiden en zaden, speciale diëten. Kortom alle tips, en wat wie dan ook schreef over het voorkomen van kanker, verslond ik. Terwijl het merendeel niet bewezen was of zelfs fake nieuws. Heel herkenbaar nu ook bij het Coronavirus. Iedere dag krijg ik wel mails, appjes en facebookberichten over wat zou helpen om geen Corona te krijgen. Maar ik lees ze niet eens meer, voor mij alleen nog maar de officiële sites met adviezen.

Lieve mensen

Gelukkig had ik veel lieve mensen om mij heen die mij door deze moeilijke periode hebben heen gesleept. Mij steunden, me opzochten als dat kon of even belden of appten, boodschappen voor me deden en me meenamen naar buiten de natuur in weg van de mensen massa om even een frisse neus te halen. En om me weer met beiden benen op de grond te zetten als ik doorsloeg in extremen.

Boodschap

En dat is wat ik hiermee ook wil benadrukken, steun elkaar daar waar kan, zorg voor elkaar, help de mensen die het nodig hebben. Spreek elkaar aan, op een vriendelijke manier, bij de extremen zoals het hamsteren. Stop met al dat fake nieuws. Wees lief voor elkaar. Ik zelf zal hier alles aan doen, dat gevoel wat ik toen had en wat vele van mijn cliënten zeker herkennen, dat gun ik niemand!

Written by Karin van Keimpema · Categorized: chronisch ziek, Compassie, corona, Kanker, Uncategorized

jan 19 2018

Liefde zonder woorden

 

Herken je dat, dat je soms niet weet wat je moet zeggen? Of dat iemand iets zegt maar het komt niet binnen, je voelt het niet? Vaak voelt een klein gebaar zoveel krachtiger. Een aanraking, een blik, het kan echt binnen komen.

Van huis uit

Van huis uit heb ik niet echt geleerd mijn gevoelens onder woorden te brengen. Wij waren thuis niet zo knuffelig en de woorden “ik hou van jou”werden ook bijna nooit uitgesproken. En toch was er zeker liefde en warmte maar op onze eigen manier. Bij ons gold “wie mann liebt neckt mann”. Er werd dan ook heel wat af geplaagd.  Humor, ironie en soms een beetje sarcasme staan voor ons gelijk aan liefde en is de manier waarop mijn hele familie zich uit. En laat zien hoeveel iemand voor je betekent. Voor een buitenstaander was dit vaak wel raar en ongewoon, maar voor mij voelde het heel normaal. Een knuffel, omhelzing of zo maar een zoen voelde zelfs wat ongemakkelijk.

Omslag

Ook met mijn kinderen is het altijd zo gegaan, we plagen wat af met z’n allen vanuit liefde. En toch is er ook wel wat veranderd. Sinds mijn ziekte zijn we een heel stuk closer geworden. Dat was echt een omslag punt. Plagen blijven we gewoon doen, dat is onze humor en liefde en daar genieten we ook allemaal volop van, maar er is nu ook vaker even die arm om elkaar heen, even die knuffel, een “ik hou van jou”. En ook daar kan ik enorm van genieten! Een klein gebaar wat heel veel zegt, die kus op mijn haar van mijn grote stoere zoon, de knuffel van mijn prachtige dochter en de sterke arm om me heen van mijn lieve vriend het is allemaal vanuit liefde.

Moeder liefde

De relatie met mijn moeder is altijd heel goed geweest, maar ook daar is een verdieping gekomen door alles wat we samen hebben meegemaakt. Mijn moeder is een enorm sterke vrouw die de nodige ellende over zich heen heeft gekregen. Veel te vroeg afscheid heeft moeten nemen van een aantal dierbaren, waaronder haar lieve man Herman en zijn kinderen. Beide (stief) kinderen overleden aan kanker en dan krijg je vervolgens te horen dat je eigen dochter ook kanker heeft….heftig allemaal. Maar toch is zij er vanaf moment één voor mij geweest. Iedere chemo is zij met me mee geweest naar het ziekenhuis, iedere dag stond ze klaar om boodschappen te doen of me mee te nemen naar buiten. We hebben heerlijk samen op terrasjes gezeten, gewandeld, gelachen en soms even gehuild. We hebben een hele bijzondere, sterke en mooie band samen en toch zo maar zeggen ik hou van jou doen we niet.

Liefde en warmte op beeld

Daarom ben ik zo ontzettend blij met deze foto die is genomen bij een fotoshoot die ik heb gedaan met Heidy Brakenhoff van www.levensfoto.nl  voor het project #geef kanker een gezicht . Heidy heeft super mooie foto’s gemaakt en gaat een boek maken “geef kanker een gezicht” met mooie foto’s en verhalen van mensen die kanker hebben of hebben gehad. Een heel mooi initiatief! De foto met mijn moeder straalt zoveel warmte en liefde uit, dat is niet met woorden uit te drukken. Daarom wil ik dit graag met jullie delen. Wees je eens bewust van wat je met een klein gebaar voor een ander kan betekenen. Een blik, een aanraking, een complimentje of een kaartje. Iets kleins kan net voor de ander het verschil maken en een steuntje in de rug zijn!

 

Written by Karin van Keimpema · Categorized: Uncategorized

dec 21 2017

Zet je masker eens af!

Vandaag had ik alweer het laatste gesprek met Samantha, na een mooi en waardevol traject van 6 maanden. En wat een enorme veranderingen heeft Samantha bewerkstelligd, je kan het bijna een complete metamorfose noemen. Ik ben ontzettend trots op haar!

Ik zal je meenemen in haar traject…..

Eerste indruk

Op de kop af 6 maanden geleden deed ik de deur open voor een nieuwe cliënte, Samantha. Mijn eerste indruk was een goed verzorgde, mooie vrouw, mooi lang haar, opgemaakt, een brede lach. Zo op het eerste gezicht iemand die alles prima voor elkaar had. Even dacht ik is dit wel de cliënt waar ik mee had afgesproken? Totdat ik in haar ogen keek en daar iets heel anders zag dan dat zij op het eerste gezicht uitstraalde. Ik zag pijn, onzekerheid en ja ook wanhoop. Ik liet Samantha binnen in mijn praktijkruimte, zij stelde zich voor en op mijn vraag hoe zij zich voelde kwam een waterval aan clichés. Naar omstandigheden prima, ze mocht niet klagen, geweldig dat ik haar wilde ontvangen, etc. Kortom Samantha had een masker opgezet maar kon in haar ogen niet verbergen hoe het werkelijk met haar ging. Hier bleek maar weer dat de ogen niet voor niets de poorten van de ziel worden genoemd…….

Wie houd je voor de gek?

Samantha bleek een ster te zijn geworden in zichzelf en anderen voor de gek te houden, alles mooier af te spiegelen dan het in werkelijkheid was.  Zij geloofde er heilig in dat zolang zij er maar voor zorgde dat niemand uiterlijk iets aan haar zag, alles wel goed kwam. Heel veel mensen, op haar werk en in haar omgeving, wisten dan ook niet dat zij ernstig ziek was geweest. Dat zij net haar laatste chemo had gehad en zij zich iedere dag vooruit sleepte. Ja ze was een tijdje uit de roulatie geweest omdat ze ziek was maar wat en hoe ernstig dat wisten maar een paar mensen. Op mijn vraag hoelang Samantha dacht dat zij nodig had om weer op haar oude niveau te zijn qua werk antwoordde zij dan ook : “binnen 3 maanden”. Haar oude niveau was 36 uur werken per week tenminste op contract de werkelijkheid was vaak 60 uur. Mijn antwoord zorgde voor wat scheurtjes in haar masker. Ik zei haar namelijk dat ik haar pas kon én wilde helpen als zij dat uit haar hoofd had gezet.

Grenzen aangeven

Samantha bleek een enorme pleaser, alles draaide om iedereen maar nooit om haarzelf. Grenzen aangeven had Samantha nog nooit van gehoord. Zo stond ze tijdens haar behandelingen uren lang in de keuken om een gezonde maaltijd te maken voor man en kinderen. Terwijl zij zelf uitgeput en misselijk was door de chemotherapie. Op het werk ging het al niet veel anders, zij zorgde ervoor dat iedereen prima zijn ding kon doen en alles op rolletjes liep Dat alles ging ten kosten van haar eigen herstel. Alles had ze ervoor over om haar functie te behouden en te laten zien dat ze dit echt wel aankon. Zodat zij niet werd overgeplaatst naar een andere afdeling. Ik hoef denk ik niet uit te leggen dat dit alles veel te veel was en dat Samantha al deze ballen niet hoog kon houden.

Scheurtjes in het masker

In de loop van het eerste en tweede gesprek vertoonde het masker van Samantha steeds meer scheurtjes, door haar eigenlijk continu een spiegel voor te houden. Haar steeds maar weer haar grenzen te laten opzoeken en voelen. En toen op de dag van het derde gesprek stond zij voor de deur, letterlijk zonder masker; geen make-up én…….geen pruik maar haar eigen korte krullen.

Vanaf dat moment zijn we aan de slag gegaan om steeds meer van zichzelf te laten zien in plaats van de persoon die zij dacht dat iedereen wilde zien. En hoe meer Samantha van zich zelf liet zien hoe sterker zij in haar schoenen ging staan en hoe beter zij alles aan kon. En dat dit geen proces van weken maar van maanden is geworden hoef ik jou waarschijnlijk niet uit te leggen. Stapje voor stapje heeft Samantha het pleasen los gelaten. Hoe moeilijk was het om het eten koken over te laten aan haar man, die uiteraard lang niet zo uitgebreid en gezond kookte als zij. Om nee te zeggen tegen haar moeder die verwachtte dat zij altijd voor haar klaar stond. Om de organisatie van het kinderfeestje van haar dochter uit handen te geven aan een goede vriendin, zonder zich een waardeloze moeder te voelen. Ze kon er nu volledig bij zijn en vrolijk meedoen. Om op haar werk “NEE” te durven zeggen tegen al die mensen die alle, vaak vervelende, regelklusjes uit gewoonte bij haar dropten. Om zich te houden aan het re-integratie schema en op tijd naar huis te gaan of op een slechte dag gewoon vanuit huis te werken. En…….om uiteindelijk er voor te kiezen om toch te gaan re-integreren op een andere afdeling.

Super trots!

Maar toch zij heeft het gedaan en iedere week werd er weer een groter stuk zichtbaar van de echte Samantha en stond zij sterker in haar schoenen.  En nu, na 6 maanden, is zij zover dat zij volledig terug is op haar  contract uren. Tevens zou zij weer kunnen starten in haar eigen functie op haar eigen afdeling. En weet je wat mij nou super trots maakt? Dat zij ervoor gekozen heeft om dat niet te doen, om niet weer te gaan rennen en vliegen voor iedereen. Maar om een functie te aanvaarden waarin zij zichzelf kan laten zien met al haar talenten en sterke punten en daarnaast voldoende tijd overhoud voor haar gezin.

Kortom ook Samantha heeft er voor gekozen om het beste te worden wat ze ooit kan zijn: ZICHZELF!

Wil jij ook je masker afzetten en volledig jezelf zijn? Doe dan mee met de gratis challlenge”een gezonde en liefdevolle relatie met jezelf” Je kunt je hier aanmelden

Of klik hier voor meer informatie over de  gratis challenge.

Written by Karin van Keimpema · Categorized: burn-out, challenge, Compassie, Kanker, loslaten, Mindfulness, persoonlijke ontwikkeling · Tagged: #assertiviteit, #challenge, #compassie, #mindfulness, kanker

  • 1
  • 2
  • 3
  • 4
  • Next Page »

Copyright © 2023 · Altitude Pro Theme on Genesis Framework · WordPress · Log in